Mieszkanie - Samuel, Atena, Carrie, Snuffer

Wzrokiem odprowadziła Petera do wyjścia i rozbiła trzy jajka do miski skorupy usuwając
na bok. Sięgnęła po widelec zamierzając rozbełtać je wszystkie i gdy tylko zaczęła
usłyszała odpowiedź dziewczynki. Spojrzała na nią pytającym wzrokiem

- Koleżanka? A ile lat ma ta koleżanka? - zapytała małą coraz mniej spokojna co do tych informacji.
Mieszała widelcem w jajku coraz mniej energicznie czekając na to co zajęta chlebem
Sofie jej odpowie.

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Nastało południe. Niebo nadal było przejrzyste, pozwalając słońcu ogarnąć całą wyspę. Upał łagodzony był jednak łagodnym wietrzykiem ze wschodu.

Sophie oderwała spojrzenie od okna i bezwolnie odwróciła głowę w stronę Ateny. Wzrok dziewczynki był dziwnie mętny i pusty, jakby dopiero w tej chwili się przebudziła - Co? - spytała nieprzytomnie, ale za chwilę dotarło do niej pytanie malarki - A nie wiem... - wzruszyła ramionami. Co ja się tak zagapiam ciągle? - Mówiła że jest ode mnie dużo starsza, no ale mnie ona tam na starszą to wcale nie wygląda, wiesz? A tak w ogóle - przypomniała sobie coś o co miała zapytać już wcześniej- Atena, ty wiesz jak się gra w głuchy telefon?

Malarka na moment zmarszczyła czoło widząc dziwne zachowanie małej ale zaraz zajęła się posiłkiem.
Namoczony w jajku chleb w końcu wylądował na patelni
- Tak, wiem... bawiłam się w to kiedyś jak byłam w twoim wieku - odpowiedziała
uśmiechając się do dziewczynki i obserwując proces tworzenia się grzanek na patelni.
- A co? Chcesz się pobawić? - zapytała zerkając na Sophie.

Dziewczynka zmrużyła oczy i zmarszczyła czoło przyglądając się Atenie -Atena, mamy teraz ważniejsze sprawy niż zabawa- powiedziała poważnie wyciągając dwa pierwsze tosty z opiekacza. Były gorące, więc upuściła je na talerz i oblizała palce z okruszków - Tak się tylko pytałam z ciekawości bo ja takiej gry to nie znam, więc pewnie jest głupia. Tobie się też to chyba niezbyt podoba, pomyślała o kimś. - No więc jak sobie zjemy to idziemy otworzyć to zagadkowo-tajemniczo-magiczne pudło, ha!- schrupała pierwszego tosta nie obkładając go niczym prócz masła.

Peter wszedł do domu i zamknął za sobą szybko drzwi. Na klucz oczywiście. Oparł się plecami o zamknięte drzwi i odetchnął głęboko dwa razy, uspakajając swoje serce. Siekierę oparł o szafkę, a sam przeszedł do salonu, chowając drugi pamiętnik pod kanapę. Tak samo zrobił z nożem do rzeźbienia. Z koszulką na ramieniu przeszedł do kuchni, gdzie zastał Sophie i Atenę kucharzących przy grzankach. Jego żołądek zrobił fikołka na myśl o jedzeniu, ale wszak jadł już mleko z chlebem, więc nie powinien teraz się łasić do nóg Ateny o jedną porcję smakowicie pachnących grzanek. Przystanął więc w progu i rozłożył brudną czarną podkoszulkę w powietrzu.
- Dasz wiarę Atena, że ocalała ta jedna podkoszulka ze wszystkich rzeczy jakie miałem?
Na podkoszulce widniał napis: "Im mniej wiesz, tym dłużej żyjesz". Peter znowu parsknął śmiechem.
- Przyniosłem Ci rzecz, o której mówiliśmy dzisiaj rano.
Specjalnie zaakcentował słowo rzecz, bo szczerze mówiąc nie miał pojęcia, czy kobieta poradzi sobie z zadaniem, które sobie umyśliła.

Pokiwała głową nakładając na talerze skończone grzanki i jeden wręczając dziewczynce.
- Masz rację, trzeba się w końcu za to zabrać - rzekła pałaszując swoją porcję.
- A może potem poznasz mnie z tą twoją koleżanką hmm? - zapytała z uśmiechem
oblizując palce opaćkane olejem i okruszkami i skończywszy w końcu śniadanie
odstawiła brudny talerz do zlewu. Sięgając po ścierkę otarła dłonie i spojrzała przez okno
widząc nadchodzącego Petera niosącego siekierę. Ruchem głowy wskazała
go stojącej obok małej
- Nadchodzi pomoc - rzekła do niej odwracając się do okna plecami do okna i oczekując chłopaka.
Uśmiechnęła się do niego widząc z dobrym nastroju i spojrzała na koszulkę ciekawie
- Dobre motto - rzekła podchodząc bliżej i ujmując dłońmi jej boki dokładnie przyjrzała
się napisowi zapamiętując jego treść.
Kolejne życiowe motto?
Odsunęła jej materiał zerkając na Petera z wdzięcznością i oczekiwaniem.
Chciała mieć już za sobą sprawdzenie co znajduje się w skrzyni.

Peter złożył podkoszulek na pół i przerzucił go sobie przez ramię. Uśmiechnął się życzliwie do Ateny i wycofał z kuchni, przechodząc do łazienki. Tam zrzucił z siebie brudne ubranie i wpakował je od razu do pralki, chwilę później on sam wszedł pod prysznic i zaczął się ostrożnie myć, jakby bolała go każda najmniejsza cząstka jego ciała. W pomieszczeniu zaparowały wszystkie lustra i okna, a jego przestrzeń wypełniało wirowanie pralki i dźwięk wody, skapującej z ciała chłopaka prosto do brodzika. Chłopak pozwolił sobie na chwileczkę zapomnienia i oparł się czołem o ścianę, nakierowując na swoje plecy strumień ciepłej wody.

Sophie odniosła wrażenie że Atena chyba zamierza zabrać na wyprawę tego całego Petera i dziewczynka już chciała protestować kiedy pomyślała, że dorosły mężczyzna może się przydać. Jakbyśmy sobie rady same nie dały... Bo to może trudne być. Tymczasem jednak Peter zdążył gdzieś zniknąć, chyba poszedł do łazienki, ponieważ zza zamkniętych drzwi dało się słyszeć szum płynącej wody. Czekać czy nie? pomyślała Sophie i szybko skończyła śniadanie, napiła się soku i wyciągnęła z lodówki litrową butelkę wody mineralnej. - Na podróż - wyjaśniła. - Ej, Peter, idziesz z nami? - zawołała tłukąc piąstką w drzwi łazienki. - Czeka cię duża przygoda! Tylko ty niesiesz tę siekierę, bo będziesz tragarzem!!! - roześmiała się ze swojego doskonałego pomysłu - Atena, ja jestem gotowa. Straszne guzdrały jesteście. No nie, Panie Potargany? - spojrzała na zająca. Następnie ruszyła w stronę drzwi wyjściowych poganiając przed sobą zdezorientowaną malarkę.

[placyk]

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Wieczorny półmrok powoli zaczął pochłaniać wyspę. Nastawała noc.

Zapadła już noc, gdy Peter wyszedł spod prysznica. Owinięty w pomarańczowy ręcznik należący do kogoś innego, wyszedł na korytarz uprzednio rozwieszając pranie na wszystkich możliwych kantach w łazience. Przetarł spocone czoło, zmierzwił swoje mokre włosy. Powoli poczłapał w stronę ciemnej i mrocznej kuchni, gdzie usiadł pośród ciemności i zagapił się na opustoszały placyk. Zaczynał poważnie martwić się o Atenę i małą Sophie, wszak nie było ich już nazbyt długo.
Teraz tak czy siak nigdzie nie pójdziesz Peter, masz mokre ubranie.
Ta myśl wydała mu się straszliwie głupia w tej sytuacji. Peter skrzywił się i odezwał w zasadzie sam do siebie.
- Mam dość.
Do kuchni wplątał się kot, który najwyraźniej znalazł jakąś możliwość dostania się do środka. Wdrapał się chłopakowi na kolana i zaczął mruczeć, a Peter zaczął go głaskać.

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Dzień: 13.

Słońce kolejny raz wytoczyło swe cielsko zza horyzontu. Niebo w dalszym ciągu niemal raziło błękitem, tylko gdzieniegdzie można było zauważyć samotne kłębiaste chmury.

Przebudzenie się nie było jedną z najprzyjemniejszych rzeczy, jakiej mógłby oczekiwać. Chłopak wyprostował się i wstał z krzesła, rozglądając się po kuchni zaspanymi oczami. W domu panowała cisza, tak samo jak i na zewnątrz. Peter wyszedł z mieszkania, nie robiąc sobie nawet śniadania.

[Placyk]

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Dzień wlókł się niemiłosiernie, a mieszkańców wyspy ogarnęło tak wielkie znudzenie, że aż przytłumiło niepokój. Nastało południe. Nad wyspą powoli zaczęły gromadzić się chmury.

Atena siedziała przy kuchennym stole, przypatrując się nieco nieprzytomnie jak Sophie krząta się po kuchni, szczebiocząc o przyrządzeniu czegoś pysznego do jedzenia. Po wczorajszym powrocie z pasa startowego kobieta spędziła wieczór na przekonywaniu dziewczynki, by nikomu nie wspominała o znalezisku. Przez pół nocy zastanawiała się co zrobić z teczkami. Zniszczyć? Oddać „właścicielom”? I skąd ludzie z White Raven w ogóle wiedzieli o takich szczegółach życia jej i całej reszty?

Dołączył: 07 Mar 2010 Posty: 167 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Sam przeciągnął się, ziewnął mocno i z powrotem położył się na łóżku. Opadał z sił, ciągle mu się chciało spać, już od kilku dni nie wychodził z domu.
Ale dość już tego obijania - powiedział sobie i bardzo ociężale ruszył w stronę drzwi. Przeszedł przez salon, skierował się do łazienki. Umył się, ciągle zaspany, ledwo świadomy i nie baczący na nic wkoło. Potem zrobił sobie kanapki z serem, przy czym robił to bardzo powoli, prawdę mówiąc miał ochotę zasnąć tam na ziemi.
Wszedł do salonu, usiadł na kanapie i zaczął jeść, ale robił to przez krótką chwilę, bo zaraz położył się, oczy zamykały mu się same. Nie wiedział, która jest godzina, ani jaka jest pora dnia.
Tylko pięć minut, pięć minutek..