Mieszkanie - Ryan, JJ, Carmen, Teddy

- O kur... ! - krzyknął.
Nie zdążył nawet zeskoczyć z krzesła. Pocisk na szczęście, przeleciał obok.

Szybkim ruchem rozbroił dziewczynę. Mając już w rękach pistolet, wyjął magazynek i wydobył nabój znajdujący się już w lufie. [//chyba się tak da, ale głowy nie dam sobie uciąć//]
- Dziewczyno?! Co ja Ci mówiłem?! - zaczął się drzeć. Po chwili tylko spuścił głowę i zaczął się śmiać. - Dobry początek... Nie ma co, oby tak dalej.
Nerwowo odsapnął.
- Jeśli chciałaś mnie trafić, to poszło Ci słabiutko... Później, będziasz miała znacznie bardziej oddalone cele.

- Przepraszam... przecież to nie umyślnie... - odetchnęła z ulgą. - Nic ci nie jest? - Widząc, jak złość Ryana przechodzi w rozbawienie, uśmiechnęła się również.
- Okej, panie szefie... Co tam jeszcze powinnam wiedzieć? To znaczy zanim będę mogła strzelać do puszek i butelek?

- Że nie kieruje się broni, w kierunku kogoś, kogo nie chce się trafić... - powiedział rozbawiony. - W ogóle nie trzymaj palca na spuście, jeśli nie chcesz strzelić!
Włożył pusty magazynek w gniazdo. I podał broń Jen, chwytem w jej stronę.
- Teraz, nie zrobisz mi chyba krzywdy. Amunicję dostaniesz rano... Do tego czasu mogłabyś wybić nam pół wioski. - Skrzywił się. - Z rana pójdziemy postrzelać.
Wstał z krzesła i poszedł do łazienki. Rzucił jeszcze tylko krótkie 'Cześć'.

Położył się spać...

Siedziała jeszcze chwilę, ważąc pistolet w ręku. Miała nadzieję, że tej nocy nie będzie musiała Ciekawe, co z Curtisem. Czy przeżyje. No i Tang... W jej oczach zakręciły się łzy. Trzeba go będzie pochować... Tylko dlaczego musiał odejść? Właśnie teraz?
Otarła oczy i poszła do swojego pokoju. Nie miała już sił na nic. Walnęła się na łóżko tak, jak stała - ani się nie przebierając, ani się nie myjąc.
Ostatkiem świadomości zapamiętała, że pistolet wsunęła pod poduszkę.
Chwilę później już spała snem sprawiedliwych.

Potężny grzmot wyrwał Jen ze snu. Zerwała się na równe nogi tak jak spała - czyli we wczorajszych ubraniach, umorusana krwią Tanga i Curtisa, z prawą dłonią wciąż zawiniętą w przesiąknięty krwią bandaż.
W pokoju nie panowały ciemności, jak zwykle. Okno świeciło czerwonym blaskiem łuny. Wystarczyło jej jedno spojrzenie, by zrozumieć, że któryś z domków płonie.
- Ryan! - wypadła do salonu i załomotała do drzwi sąsiedniej sypialni. Rzuciła się do wyjścia, lecz już w progu zawróciła się do swojego pokoiku. Nie wychodź z domu bez przyjaciela - przypomniało jej się zdanie wypowiedziane... kiedyś. Przez kogoś bardzo niedobrego.
Sięgnęła pod poduszkę na swoim łóżku i wyciągnęła spod niej broń. To, że Ryan zabrał jej wszystkie naboje, nie miało teraz znaczenia. Zatknęła sobie pistolet z tyłu, za pasek spodenek, poprawiła bluzkę i biegiem ruszyła do wyjścia.

[placyk]

Dołączył: 07 Mar 2010 Posty: 303 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Carmen po spokojnym dniu postanowiłą iść spac, gdy nagle nawet nie wiedząc kiedy zamkneła oczy, obudził ją huk z zewnątrz. Otworzyła szybko oczy, wstała i wybiegła na zewnątrz.
Bez broni? bez noży? Myślała o tym, jak się obronić w innej sytuacji. Gdy stała na werandzie, zauważyła, że domek Petera i Emmy stoi w płomieniach. Wybiegła z tarasu.
[placyk]

Słysząc łomotanie do drzwi, momentalnie obudził się.
- Co znowu?!
Wyskoczył z łóżka. Założył szybko spodnie, narzucił na siebie kurtkę i przypiął kaburę do paska.
Otworzył gwałtownie drzwi pokoju, ale nikogo już tam nie było.
- Jen?! - jęknął, wybiegając z domku.

Na zewnątrz jedna z chat płonęła.

[Placyk]

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Dzień: 10

Pierwsze promienie słońca rozjaśniły noc. Poranna mgła opadła na wyspę. Mimo wszystko dzień zapowiadał się ciepło, aczkolwiek pochmurno.

W miasteczku domek z numerem 3 reprezentował sobą już tylko zgliszcza. Po wybuchu zdezorientowani uczestnicy White Raven nie zmrużyli już oka. Niektórzy plątali się po placyku, próbując się zorientować co tak właściwie się stało. Inni – zatrzasnęli się we własnych mieszkaniach.

Trzasnął drzwiami. Wewnątrz, było duszno, ale nie czuć było wszechobecnego odoru spalenizny. Uchylił jedno z okien.

Rozsznurował buty i rzucił je pod drzwi. Padł na kanapę.
Znów niewyspany...
Nawet kabura wbijająca się w żebra, nie była w stanie powstrzymać go od snu.

Ryan już był w domu. Wiedziała o tym zanim jeszcze całkowicie otworzyła drzwi - jego głośne chrapanie słychać było w całym domku.
Weszła do swojej sypialni i aż zamknęła oczy na widok góry ciuchów wysypanych na swoje łóżko. No tak... Zapomniałam o zostawionym bałaganie...
Walnęła torbę z laptopem pod łóżko, a ubrania upchnęła byle jak do szafy. Ostrożnie odwinęła bandaż z prawej dłoni, odrywając go na siłę w tych miejscach, w których był przyschnięty do rany. Nie wyglądało to najlepiej - rozcięcia po spotkaniu z lustrem goiły się paskudnie, całość była spuchnięta i bolesna. Postanowiła zostawić ranę odwiniętą, by mogła trochę "pooddychać". Pistolet chciała schować pod poduszkę, ale upewniwszy się o położeniu bezpiecznika, wsadziła go z powrotem za pasek. Postanowiła, że od teraz nigdzie się bez niego nie będzie ruszać.
Prysznic!
Niemal biegiem przemknęła do łazienki. Zrzuciła z siebie wszystkie ciuchy, przejrzała się w potłuczonym lustrze i odkręciła wodę pod prysznicem. Taaaak, to będzie miłe...
Gdy wynurzyła się dobre pół godziny później z zaparowanej łazienki, wyglądała już - w swoim mniemaniu jak człowiek. Z wymytymi, wysuszonymi włosami rozpuszczonymi niedbale, zarumieniona od ciepłej wody, wreszcie wyszorowana do czysta, czuła się jak nowo narodzona. Wyszła do salonu, zawinięta jedynie w krótki ręcznik, trzymając w lewej dłoni szczotkę do włosów, a w prawej pistolet. Ryan spał dalej, nieświadomy tego, co się działo wokół.
Wzruszyła ramionami i poszła do swojego pokoju, ale w połowie drogi zawróciła i weszła do kuchni. Postanowiła upichcić coś dobrego.
Wkrótce po domku rozszedł się zapach gotowanego sosu do spaghetti.

Ze snu wyrwały go odgłosy dochodzące z kuchni, oraz ostry, lecz przyjemny zapach sosu spaghetti.
Zaciągnął się głęboko aromatem sosu i przetarł dłonią oczy. Usiadł na kanapie i zwrócił się w stronę Jen. Uśmiechnął się widząc broń.
- Ty też, na tej wyspie nigdy się z nim nie rozstajesz? - zapytał wskazując na pistolet. - Swoją drogą, bardzo taktyczne ubranie...

Z żartobliwym uśmiechem zamierzyła się w jego kierunku usmarowaną czerwonym sosem łyżką.
- Spałeś, więc czułam się jak królowa na włościach - uśmiechnęła się raz jeszcze. - Ale nie bój się, nie będę cię za długo deprymować. Jeśli pomieszasz chwilę sos, by się nie przypalił, to pójdę się przebrać. A w zamian za to będziesz mógł się załapać na porcyjkę...

Z lekkim trudem wstał z kanapy.
- Dobra, ale lepiej się pospiesz, bo nic nie zostanie.
Podszedł do Jen i odebrał jej łyżkę.
- A, i nie myśl, że Ci odpuszczę. Musisz nauczyć się strzelać!

- Jasne, panie szefie - puściła do niego oko. - Ale proszę, daj mi się najpierw wyspać. Ty masz już drzemkę za sobą... A ja mam dwie noce w które ledwo głowę do poduszki przyłożyłam. Odpuścisz mi jeszcze? Nie to żebym się migała, czy coś - poprawiła rozplątujący się ręcznik i ruszyła w stronę swojego pokoju. - Zdaję sobie sprawę, że bez broni zaczyna się tutaj robić dość... niebezpiecznie.
- Mieszaj, mieszaj - dodała, zamykając za sobą drzwi. - Bo się przypali i będzie niesmaczne! - krzyknęła jeszcze.

- Jasne - rzucił za odchodzącą Jen.
Wyjął i ułożył talerze oraz sztućce, co jakiś czas mieszając sos.

Przyjrzał się samemu sobie, znów wyglądał nieświeżo po nocy spędzonej w dżunglii.
- Tylko się nie rozmyśl. Nie żebym podważał Twoje... Ee, kompetencje strzeleckie, ale chyba powinnaś poćwiczyć.