Mieszkanie - Dylan, Patsy, Claude

- Sam makaron? W moim towarzystwie? Chyba oszalałeś! - zaśmiała się.

Przypomniała sobie kulinarne wieczory we Francji, kiedy razem z Anette i Madeleine urządzały konkurs, a potem kazały chłopakom zjadać tego efekty, a i tak tylko zdanie Tima się liczyło. Miał świetne poczucie smaku. I tylko on krytykował. Przymknęła lekko oczy, doprawiając sos.

- Pasja? Chyba nie. Po prostu lubię gotować dla ludzi. I w ogóle coś robić dla innych. Czasem dostaje się po tyłku, ale w ostatecznym rozrachunku chyba warto.

Jeszcze raz popatrzyła na sześciopak.

- Zwolnić tempo, mówisz? - posłała mu rozbawione spojrzenie. - Nie wiem czy się rozumiemy, bo ja miałam na myśli herbatę albo kawę.

Jacob wzruszył ramionami i wydobył ze zgrzewki przyjemnie zimną puszkę.

- Nie wiem jak zareagowałby mój organizm, gdyby przyjął coś pozbawionego promili - otworzył piwo i zaraz oblizał palce z piany. - Na kawę za późno, na herbatę za wcześnie. Zaraz... - zamyślił się na słowa Claude. Zmarszczył brwi, przypomniawszy sobie o czymś bardzo ważnym. - Lubisz robić coś dla innych? Jesteś jakąś wolontariuszką? Bo nadal mi nie powiedziałaś, czym się właściwie zajmujesz.

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

W pewnym momencie cisza, która zaległa w mieszkaniu została przerwana. Trzasnęły drzwi wyjściowe, czyjeś bose stopy przebiegły przez sam środek salonu, ktoś tłukł pięściami w szyby od okien. Na zewnątrz natomiast zerwał się wiatr tak silny i gwałtowny, że nawet potężniejsze drzewa uginały się w pasie, błagając go o odrobinę litości.

Jacob poderwał się z miejsca wypuszczając z dłoni puszkę. Jej zawartość rozlała się na podłodze. A palce Jacoba zaciskały się teraz na rękojeści noża. Nagłe trzaśnięcie drzwi i uderzenia wiatru, który omal nie wysadził okna z futryny, sprawiły, że serce mężczyzny biło teraz jak oszalałe.

- Co, do cholery?! - krzyknął. - Claude, pozamykaj wszystkie okna w pokojach! Idę to sprawdzić.

Wyszedł z salonu, z trudem pchnął drzwi wyjściowe i wydostał się na zewnątrz.

[placyk]

Claude już miała odpowiadać z uśmiechem na pytanie, gdy nagle coś trzasnęło, a Jacob poderwał się, rozlewając piwo. Odruchowo przykucnęła, głowę zasłoniła rękoma. Elton zaskomlił. Usłyszała, że ma pozamykać okna, a zaraz potem Jacob wybiegł. Przez chwilę nie ruszała się, trwając w odrętwieniu. Nasłuchiwała. Coś się dzieje. Coś bardzo niedobrego. - pomyślała, zrywając się już na nogi. Z trudem zamknęła okna. Ledwo to zrobiła usłyszała przeszywający pisk. Zakryła dłońmi uszy. Elton zaczął wyć.

Zaciskała mocno oczy, jakby to miało pomóc w wytłumieniu pisku. Nie pomogło. Elton przestał wyć, a Claude zaniepokoiła się, że coś mu się stało. Podniosła powieki, by się rozejrzeć za psem. Kulił się przy sofie. Ślepia miał szeroko otwarte. Przerażone. Dopadła do niego, objęła za szyję.

- Nie bój się, Elton. Wszystko będzie do...

Nie dokończyła. Trzask i dźwięk tłuczonego szkła rozeszły się po mieszkaniu, przebijając się przez odgłosy wichury. Claude wyjrzała zza sofy. W rozbitym oknie tkwiła ławeczka z placu. Dziewczyna mocniej przytuliła się do psa.

Oby nic nikomu się nie stało. Oby... Jacobowi nic się nie stało. - pomyślała z trwogą, mając nadzieję, że cokolwiek się dzieje, zaraz się skończy.

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Żarówka w mieszkaniu zaczęła mrugać, to pogrążając wnętrze w absolutnej ciemności, to zaraz potem rozjaśniając je bladym, niewyraźnym światłem. A potem trzasnęły okna. Niektóre z nich nie wytrzymały uderzenia - szyby rozsypały się po całej podłodze. Odgłosy dobiegające z zewnątrz stały się jeszcze wyraźniejsze...

Claude stłumiła krzyk, kiedy zorientowała się, że na samym środku korytarza - co dało się zauważyć przez otwarte drzwi salonu - pojawiła się sylwetka małej dziewczynki. Dziecko stało prosto, pewnie, zaś jej rączki drgały nerwowo - niby ze zniecierpliwieniem wyczekując zaleconej im czynności.

- Umiera... Zostaje... Umiera... Zostaje... - szept rozniósł się po mieszkaniu. Był wyraźny i bardzo nieprzyjemny.

W pewnym momencie dziewczynka dostała napadu niekontrolowanego szału. Wrzasnęła i zaczęła walić pięściami w ścianę.

A żarówka wciąż walczyła o swoje życie... Ciemność... Światło... Ciemność.... Światło...

Claude zamarła. Z zaciśniętego gardła wydobył się głuchy jęk. Szeroko otwartymi oczami patrzyła na dziewczynkę. Starała się wyłapać każdy jej ruch, chociaż szaleńcze migotanie światła uniemożliwiały to w dużej mierze. Strach paraliżował Claude tak bardzo, że nie mogła się ruszyć.

To tylko dziecko. Nie panikuj, ta dziewczynka jest... jest czyjaś. Na pewno. Po prostu się boi. Pomóż jej, Claude. - starała się uspokoić samą siebie, ale wiedziała, że nic to nie da. Dziewczynka wyglądała upiornie. Było w niej coś nierzeczywistego. No, Claude. Sprawdź czy jest realna. Jak w filmach.

Jakoś znalazła w sobie tyle sił, by wstać, chociaż wiedziała, że to nie jest dobry pomysł. Powoli zaczęła podchodzić do dziewczynki. Ta nie zwracała na nią uwagi, wciąż krzyczała, okładając pięściami ścianę. Claude przełknęła ślinę, zamknęła oczy i wyciągnęła rękę w stronę dziecka.

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Claude poczuła, że ręka, którą wyciągnęła w kierunku dziecka, zaczyna nasiąkać chłodem. Zupełnie, jakby wcisnęła ją w sam środek zamrażalki, albo wiadra pełnego kostek lodu. Nie to było jednak najgorsze. Dziewczyna zdała sobie sprawę, że po jej policzku spłynęła pojedyncza łza, zaś w głowie zaświszczało od natłoku najbardziej traumatycznych wspomnień, jakie udało jej się skolekcjonować. O ile mawiają, że czas zabliźnia wszystkie rany i uczy nas dźwigać brzemię swojej przeszłości - o tyle teraz wszelakie blizny dnia wczorajszego zostały otwarte na nowo. I to ostrzem wyjątkowo solidnego noża.

Dziewczynka skierowała na Claudie swoje popielatoczarne źrenice, a na jej twarzy zagościł paskudny grymas niezadowolenia. Jej ręce przestały walić o ścianę. Teraz zaciskały się na nadgarstkach Claudie, ciągnąc je w kierunku ziemi.

- Nienawidzę... - prychnęła.

Obrazy przeszłości niemal zbombardowały umysł Claude. Twarz matki, mówiącej jej o swojej chorobie. Pysk Funta, zdychającego ze starości. Guido na dworcu, gdy wyjeżdżał na pół roku. Przyczyna tego wyjazdu. Jego pokiereszowane ciało na szpitalnym łóżku... Te były najsilniejsze, najbardziej wyraźne, a między nimi w sekwencji szybkich mignięć pojawiały się inne, mniej bolesne. Poczuła łzę na policzku, a serce ścisnęło jej się w nieokreślonym bólu. Gdyby myślała trzeźwo, gdyby miała na to czas, zapewne zastanowiłaby się, co tak właściwie się z nią dzieje. Dziewczynka chwyciła ją za nadgarstki i pociągnęła w dół. Claude schyliła się pod tym naciskiem, a potem upadła na kolana. Widziała wlepione w nią nieludzkie oczy, a kiedy dziewczynka się odezwała, Claude zaczęła krzyczeć.

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

W odpowiedzi na reakcję Claude, dziewczynka zaśmiała się nieludzko i zwolniła uścisk z jej rąk.

- Pobawicie się... - wymamrotała z trudem. - Ze mną?

Po tych słowach odepchnęła kobietę i wybiegła z domu, wpuszczając do środka podmuch nieprzyjacielskiego wiatru. W tym samym czasie światło w żarówkach ustabilizowało się, a temperatura odzyskała swoje pierwotne stadium.

Claude oddychała szybko, nierówno, a dłonie jej się trzęsły, gdy nerwowym ruchem odgarniała włosy z twarzy. Oparła się o ścianę i podkuliła kolana pod brodę. Tępe spojrzenie wlepiła przed siebie.

- To nie może się dziać naprawdę... - wychrypiała niemal niedosłyszalnie.

Wzdrygnęła się na dźwięk własnego głosu. Miała wrażenie, że panuje zupełna cisza, chociaż otwarte drzwi targane wiatrem waliły o ścianę, a na zewnątrz wciąż szalało tornado. Oparła czoło o kolana. Po jakimś czasie - po minucie? godzinie? w kolejnym tysiącleciu? - coś ciepłego i futrzanego położyło się obok niej, popiskując cicho. Położyła dłoń na boku Eltona.

Nagle wszystko się skończyło. Drzwi i okna przestały szarpać się w futrynach. Przeciągły pisk nie wwiercał się już w mózg. Wiatr ustał. Było tak, jakby wszystko umarło. Claude podniosła ostrożnie głowę. Nic -a przynajmniej nic nadzwyczajnego - nie stanowiło już zagrożenia. Siedziała jeszcze przez chwilę otępiała. Przetarła spocone czoło, pociągnęła nosem.

Spalenizna? - pomyślała nieprzytomnie, instynktownie zerkając w stronę kuchni. Trudno było się nie domyślić, co stało się z szykowanym wcześniej obiadem. Claude zerwała się szybko i, potykając się, pobiegła do kuchni. Jeszcze tego brakuje... Wpadła w gęsty dym, zakrztusiła się. Niemal na ślepo ściągnęła płonącą patelnię z ognia i wrzuciła ją do zlewu. Odkręciła wodę, odskoczyła. Po chwili było po wszystkim. Odetchnęła z ulgą. Dopiero teraz się rozejrzała. Rozbite okna wisiały w futrynach niczym trupy. Na podłodze walały się odłamki szkła. Większość domowych przedmiotów była poprzewracana. Dziewczyna podeszła zrezygnowanym krokiem do sofy i opadła na nią bezwładnie.

Wichura nie oszczędziła wnętrza domu. Wybite okna, podłoga zasypana odłamkami szkła, podarte firanki wiszące jak mokre wodorosty... Gdy Jacob wszedł do salonu, poczuł lekki swąd spalenizny. Claude siedziała na sofie. Kiedy zobaczył, w jakim dziewczyna jest stanie, zrezygnował ze swojego pierwotnego pomysłu, którym było pójście do łazienki i opatrzenie rany. Ciężko stąpając podszedł bliżej. Pod jego butami chrzęściło szkło. Na podłodze wykwitały kolejne plamki krwi Jacoba.

- Jak tam? - zagaił, z niejakim rozbawieniem przyglądając się spustoszeniom. - Armagedon mamy już chyba za sobą.

Chociaż dziewczyna nie odpowiedziała, nawet na niego nie popatrzyła pogrążona w jakiś mrocznych myślach, Jacob kontynuował.

- Co z obiadem? - spytał.

- Obiad?

Podniosła nieprzytomny wzrok na Jacoba. Chciała mu powiedzieć ze złością, że obiad szlag jasny trafił. I że wyspa jest nawiedzona. Że nie chce tu być. Że oszaleje. Ale dostrzegła stróżkę krwi na jego lewej dłoni, przeniosła wzrok do źródła - paskudnej rany na ramieniu.

- O Boże, ty krwawisz! - czuła jak w jej głosie narasta panika.

Krew zdecydowania nie była czymś, co ją uspokajało. Zerwała się z miejsca. Wyciągnęła dłonie w kierunku zakrwawionego miejsca, ale szybko cofnęła rękę.

- Trzeba zdezynfekować. Opatrzyć. Usiądź, zaraz wracam. - rzuciła szybko, całkowicie odruchowo.

Pobiegła do łazienki, w pośpiechu szukała apteczki.Gdzie jesteś, ty cholero. - nerwowymi ruchami strąciła kilka kosmetyków - Jest! Wróciła do Jacoba, w biegu wyciągając bandaż i wodę utlenioną. Przypadła do siedzącego już mężczyzny. Rozdarła i tak naderwaną już koszulę. Po czym delikatnie opatrzyła ranę i zaczęła bandażować ramię.

- A ty się pytasz o obiad. - westchnęła, siadając obok.