Drewutnia

Kiedy drzwi się otwarły, Claude odetchnęła z ulgą. Oczywiście na tyle, na ile pozwalał jej na to knebel, który zresztą po chwili sama mogła sobie wyjąć. Poruszała językiem na próbę, rozmasowała bolącą szczękę.

- Ten koleś... Obcy. - szepnęła z trudem. Nadal siedziała na ziemi, rozmasowywała obolałe nadgarstki. - Chciałam dać mu coś do jedzenia. Miał broń. Związał mnie, a Jacoba... Jacoba...

Zerwała się na nogi, ale ból w kończynach powalił ją na kolana. Szarpnęła głową, poszukała wzrokiem twarzy kobiety, która ją oswobodziła.

- Musimy go ratować! Odnaleźć! A co jeśli... Jeśli...

Podniosła się z trudem, opierając o ścianę drewutni. Zastanawiała się gdzie mógł zostać wyprowadzony Jacob i jak mu pomóc, kogo poprosić o wsparcie. Oddychała ciężko. Była zmęczona, osłabiona, a przede wszystkim spragniona.

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

- Spokojnie... Spokojnie... - kobiecina wysłuchała słów Claude i objęła ją ramieniem. Posłała grubasowi wymowne spojrzenie i pogoniła go po butelkę wody. - Wszystkim się zajmiemy, skarbie. Ale ty... Musisz odpocząć... Chodź... - wzięła ją pod rękę i wyprowadziła z drewutni. - Zaprowadzę cię do domu... Gdzie mieszkasz, kochanieńka? No już, nie martw się. Wszystkim się zajmiemy.

- Nic mi nie jest. Zaraz dojdę do siebie. - oblizała spierzchnięte wargi. - Dziękuję.

Wyswobodziła się łagodnie z objęcia kobiety, a gdy ta popatrzyła na nią troskliwie, posłała jej w ramach wdzięczności uśmiech. Claude zaczynała dochodzić do siebie. Bardziej niż wysiłek włożony w narobienie hałasu, zmęczyły ją strach, stres i panika. Teraz, na świeżym powietrzu, wszystko wracało do normy. No, prawie wszystko.

- Dziękuję. - powtórzyła, stając pewniej na nogach. - Poradzę sobie. - a potem wyrzuciła z siebie jednym tchem. - Proszę przekazać komu pani może, że nasz tajemniczy gość dał nogę i... I że ma broń. Musimy być ostrożni. On może być niebezpieczny. Ja postaram się znaleźć kogoś, kto mi pomoże.

Zanim kobieta zdołała zareagować, Claude pobiegła w kierunku domku Jacoba.

Znaleźć kogoś? Kto pomoże t o b i e? - mruczał głos Guido. - Nie możesz zostawić tego innym, prawda, Claude? Nie możesz usiąść spokojnie na dupie?

Nie. Nie mogła. Czuła się winna, siedzenie w miasteczku i czekanie nie wchodziło w rachubę.

[domek Jacoba]

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Pochłonięci własnymi sprawami mieszkańcy nawet nie zauważyli, kiedy za oknami zapadł zmrok, przynosząc ze sobą znaczne ochłodzenie. Pierwsze krople deszczu zaczęły spadać na plac, zniechęcając do nocnych spacerów.

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Dzień: 9

Nieoczekiwanie burza zaczęła słabnąć. Wyglądało na to, że pogoda na wyspie zazwyczaj zmieniała się bardzo gwałtownie. Słońce z łatwością przedzierało się przez resztki chmur. Temperatura podniosła się o kilkanaście stopni, racząc mieszkańców Ras-Shamra gorącym porankiem.

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Ostatnie promienie słońca znikły za horyzontem. Porywisty wiatr przygnał na niebo chmury, zza których tylko czasami wyglądał sierp księżyca. Zaczęło robić się chłodno, a ludzie mieli dziwne, niejasne poczucie, że to nie tylko efekt spadku temperatury. Wiadomość o śmierci Tanga jeszcze nie do wszystkich dotarła, ale w sercach tych, którzy byli jej świadkiem zagościł nieokreślony smutek. Noc zapowiadała się spokojnie, aczkolwiek w powietrzu dało się wyczuć posmak grozy.

Drewutnia bardzo jej się spodobała, choć odniosła wrażenie, niczym nie uzasadnione, jakby całkiem niedawno coś się tutaj działo. Taka mała ulotna myśl, porzuciła ją szybko, wróciła do bardziej praktycznych rozważań. Stwierdziła, ze trzeba po prostu poczekać usiąść, zapalić, w końcu na pewno ktoś się pojawi... Ciekawe kto? A tak przy okazji, musi jeszcze skończyć ten projekt, szkoda że nie wzięła na tę cholerną wyspę PowerBoka, no i pewnie trzeba będzie coś zjeść. Póki co jednak usiądzie. Nałóg to nałóg. A jaka przyjemność...

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Czas płynął nieubłaganie, wciągając słońce coraz wyżej nieba. Chmury znikły, rozgonione przez oceaniczne wiatry, a mieszkańcy wyspy mogli podziwiać błękit czystego nieba. Nastało południe.

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Dzień: 11

Poranek przywitał mieszkańców wyspy ciepłymi promieniami słońca.

Annabell przez wszystkie dni które spędziła na wyspie trzymała się z daleka od ludzi. Nie była osobą towarzyską, nie potrafiła zagadać, utrzymać rozmowy, zawsze siedziała gdzieś na uboczu. Lubiła być samotna, nikt jej nie przeszkadzał, ale od jakiegoś czasu samotność była coraz bardziej przygnębiająca i nie do wytrzymania. Dziewczyna usiadła przy jednym stoliku wyciągając swój pełen historii scyzoryk. Z powodu nudy zaczęła grawerować swoje inicjały na ławeczce. Po chwili przyglądała się dużym literom AJ. Zaśmiała się pod nosem i wróciła do swojego mieszkania.

[ mieszkanie ]

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Południe nastało szybciej, niż można się było tego spodziewać. Wyspa zdawała się rządzić swoim własnym poczuciem czasu. Ciężkie chmury zawisły nad niebem, zwiastując deszcz.

Pantera czmychnęła w zarośla. Nikomu nic się nie stało, jednakże nie był to pocieszający fakt. Mieszkańcy czuli się jeszcze bardziej zaniepokojeni. Nie dość, że wrażenia odnośnie do morderstw nadal były nad wyraz świeże, to jeszcze to zwierzę… Nikt nie mógł czuć się bezpiecznie.

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Gęste chmury nadal wisiały nad wyspą, tworząc ponurą atmosferę. Zapowiadało się jednak na to, że noc będzie spokojna, choć chłodna.

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Dzień 12

Zmartwienia i niepokoje, które zagościły w umysłach niektórych mieszkańców podczas nocy, rozwiały się o poranku razem z deszczowymi chmurami. Już od świtu promienie zaczęły ogrzewać wyspę. Nie było wątpliwości – przynajmniej do południa będzie pogodnie, ciepło i przyjemnie.

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Nastało południe. Niebo nadal było przejrzyste, pozwalając słońcu ogarnąć całą wyspę. Upał łagodzony był jednak łagodnym wietrzykiem ze wschodu.

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Wieczorny półmrok powoli zaczął pochłaniać wyspę. Nastawała noc.