Mieszkanie - Jacob, Robert, Debbie, Annabell

Dołączył: 20 Mar 2010 Posty: 26 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Kiedy wstała było już gorące południe. Ponieważ wykąpała się w nocy, nie musiała tej czynności powtarzać, choć pot spływał jej po twarzy i ramionach, czego powodem było zamknięte okno wywołujące duchotę.
Wyszła na werandę w długim szlafroku zaczerpnąć świeżego powietrza.
Wspaniały lekki wiaterek, pomyślała, czas wybrać się na spacerek
Choć nie lubiła się przemęczać, dziś czuła, że brakuje jej rodzinnych stron i dlatego musi zaprzyjaźnić się z okolicą.
Poszła do kuchni, zjadła resztki sera, które ktoś niechlujnie zostawił na stole.
W pokoju ubrała się w wygodne bermudy koloru khaki, zwiewną bluzeczkę i kapelusik przeciwsłoneczny.
O dziwo czuję się dobrze, pomyślała o swoim nadciśnieniu.

[teren]

Robert wszedł do domu. Było w nim pusto, co na początku mężczyzna przyjął z ulgą, ale gdy usiadł spokojnie zaczął się nad tym zastanawiać. Jacob wyszedł z Claude rano, widziałem też jak ta nowa, Debbie wychodziła później, ale przysiągłbym, że T nie wychodził z domu. Jakby w ogóle nie wrócił na noc.

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Tymczasem słońce schowało się za linią horyzontu, a na niebie zabłysnęły pierwsze gwiazdy. Zapowiadała się pogodna noc.

Robert wziął prysznic i położył sie spać, jednak długo nie mógł zasnąć. Było już po północy, a on cały czas nie mógł spać. W końcu wstał i napił się szklanki wody. Wyjrzał przez okno i zobaczył, że pogoda jest całkiem ładna. Postanowił, że pójdzie na spacer, a jak to mu nie pomoże to nie będzie spał tej nocy już w ogóle.

[placyk]

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

W pewnym momencie cisza, która zaległa w mieszkaniu została przerwana. Trzasnęły drzwi wyjściowe, czyjeś bose stopy przebiegły przez sam środek salonu, ktoś tłukł pięściami w szyby od okien. Na zewnątrz natomiast zerwał się wiatr tak silny i gwałtowny, że nawet potężniejsze drzewa uginały się w pasie, błagając go o odrobinę litości.

Robert wrócił do swojego łóżka. Po dziwnych wydarzeniach z placyku był tak zmęczony, że od razu zasnął. Po co ja tu przyjeżdżałem, znalazłbym nową pracę, utrzymałbym dom, a mógłbym spokojnie żyć w Londynie...

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Mieszkańcy Ras-Shamra, zdruzgotani wydarzeniami, jakie rozegrały się tuż za ich ścianami, nawet nie zauważyli, że za oknami zaczęło się robić widno. Niektórzy powitali słońce z nieskrywaną ulgą, opuścili swoje domy, aby wspólnymi siłami posprzątać bałagan zalegający na terenie całego placu, niektórzy zamknęli się w swoich sypialniach, postanowiwszy nie wychylać z nich nosa aż do powrotu samolotu z logiem 'White Raven'.

Dzień: 07

Robert wstał i mimo krótkiego snu był całkowicie wypoczety. Umył się, zrobił sobie zapiekanki na śniadanie, które niestety troche przypalił, ale mimo tego zjadł. Wyjrzał przez okno i zobacyzł widok po nocnej wichurze. Cóż, jesteśmy tu sami, ktoś będzie musiał posprzątać... Wyszedł na placyk.

[placyk]

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Gdyby nie coraz gęstsze, deszczowe chmury okalające niebo, mieszkańcy miasteczka zauważyliby, że słońce znalazło się na półmetku swojej codziennej wędrówki.

Robert wrócił do domu. Wziął prysznic, bo strasznie sie spocił od pracy na placyku, a następnie zjadł obiad złożony z dużego kotleta schabowego, ziemniaków i marchewki. Jaki ten dzień jest spokojny, nie taki co poprzednie... - pomyślał, nie wiedząc jak bardzo sie myli.

Jacob dowlókł się do domku i resztą sił zamknął za sobą drzwi. Nogi odmawiały mu posłuszeństwa, powieki opadały, ramię bolało. Pomyślał, że jest już jednak na to wszystko za stary. Zobaczył w kuchni brodatego mężczyznę konsumującego coś przy kuchennym stole. Przypomniał go sobie, a także okoliczności, w jakich się poznali.

- Ty tam... - burknął, oskarżycielsko mierząc w Roberta palcem. - Widziałeś moje tablice? Ta cholerna wichura gdzieś je wywiała.

Mężczyzna odpowiedział coś z pełnymi ustami. Jacob stwierdził, że nie będzie zawracał mu głowy. Sam zbliżył się do lodówki i wyciągnął kilka konserw, a także gigantycznego pomidora, zapewne genetycznie zmodyfikowanego. Obładowany tymi wiktuałami i puszkami z piwem powlókł się do swojego pokoju jak cień, z satysfakcją zauważając, że ostała się chociaż jedna tabliczka.

-Wywiało je pewnie do dżungli, bo na placyku ich na pewno nie było, zajrzałem w jego każde miejsce i... - zaczął, ale zauważył że jego łysy współlokator zignorował go i poszedł z jedzeniem do własnego pokoju.
Co jest w tej Claude, że udało jej się zyskać przyjaźń tego dziwaka? - pomyślał patrząc jak odchodzi.

***

Gdy Robert skończył jeść wyjrzał przez okno i zobaczył, że przez środek placyku idzie jakiś mężczyzna i bardzo dziwnie się zachowuje. Zaniepokojony tym wyszedł na placyk.

[placyk]

Nie minęła chyba nawet jedna godzina, gdy jakieś dobiegające z zewnątrz hałasy obudziły Jacoba. Przez dłuższą chwilę leżał bez ruchu wpatrując się w sufit. Słyszał bębniące o szybę kropelki deszczu, a także dochodzące z oddali podniesione głosy. Zaklął w myślach i przewrócił się na bok, strącając na podłogę puszkę z niedojedzoną mielonką. Gdy siadał, jego ciało przypomniało mu o zmęczeniu. Zerknął na swoje ramię, na którym bandaż nieznacznie nasiąknął krwią.

Sypiesz się, Upper... - pomyślał i wstał, krzywiąc się z wysiłku. - Jeszcze kilka dni i wyzioniesz ducha na tej przeklętej wyspie.

W gruncie rzeczy, było to nawet prawdopodobne. Czuł się wykończony, zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Omal nie zabiła go latająca ławka. Od wczoraj praktycznie nie spał i nie zjadł nic oprócz tego prowizorycznego śniadania z puszki, które tylko częściowo zaspokoiło głód. Gdzieś w nocnym zamieszaniu posiał swój nóż. Stracił nawet swoją ulubioną koszulę. Szlag trafił jego starannie wykonane tablice. A jedyna osoba, której towarzystwo sobie cenił, zaczęła bredzić o duchach.

Tymczasem za oknem widział rozmazany deszczem obraz gromadzących się pośrodku placu ludzi. Zanosiło się na kolejną odsłonę kabaretu pt. "Nowa ofiara demonicznego seryjnego zabójcy"?!

To się nigdy nie skończy... - zirytował się Jacob. Był zły z powodu niewyspania. Bardzo zły.

Zarzucił na gołe plecy płaszcz i wyszedł z pokoju. Zamierzał uciszyć tych cholernych głupców.

[placyk]

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Tymczasem niebo zaczynało się ściemniać.

Elton niechętnie wszedł do domku Jacoba, fuknął niezadowolony, a Claude uśmiechnęła się. Pogłaskała go czule po łbie.

- Nie marudź, skarbie. - szepnęła, odpinając smycz. - I nie narób hałasu, gdy zobaczysz kogoś nowego.

Rozejrzała się. Domek wydawał się pusty. Obejrzała się na Jacoba. Nie wyglądał najlepiej. A może inaczej - wyglądał, jakby z jego ramieniem nie było najlepiej. Claude westchnęła i od razu skierowała się w stronę łazienki po apteczkę.

- Siadaj w salonie. - rzuciła przez ramię nieco rozkazującym tonem.

Najpierw cię naprawimy, a potem zrobię obiad. I mam nadzieję, że tym razem uda nam się go skonsumować. Zaraz zdechnę z głodu. - gadała do siebie w myślach, szukając apteczki. A gdy w końcu ją znalazła, namoczyła jeszcze ręcznik ciepłą wodą i wróciła do salonu. Jacob siedział już na sofie, płaszcz odrzucił na bok. Jęknęła. Bandaż przesiąknął krwią. Rana chyba była głębsza niż jej się wydawało. Przysiadła przy mężczyźnie, odwinęła opatrunek i zaczęła delikatnie obmywać ranę.

- I po co wtedy wyłaziłeś z domku? Trzeba było zostać. Ale nie. - mówiła cicho i beznamiętnie, całą uwagę skupiała na rozcięciu. - Musiałeś wyjść, zobaczyć co się dzieje.

Znów jęknęła. Rzeczywiście, do szycia. Zagryzła wargę. Pomyślała, że może powinna skoczyć do przychodni i przynieść odpowiednią igłę, ale i tak jako krawcowa była kiepska, więc w gruncie rzeczy to chyba wszystko jedno. Znalazła w kuchni igłę, odkaziła ją wacikiem nasączonym spirytusem. Jacob przyglądał jej się uważnie. Czy widział, że trzęsą się jej ręce? Miała szczerą nadzieję, że nie. Weź się w garść! Weź się w garść, do diabła! Odetchnęła głęboko. Zaczęła szyć. Kątem oka dostrzegła grymas na twarzy Jacoba, ale udała, że tego nie widzi. Nie chciała się rozpraszać. Raz i dwa, raz i dwa... - szeptała w myślach, narzucając rytm ruchom.

- Nieudolnie. - rzekła głucho, gdy już skończyła. - I pewnie będzie blizna. Na pamiątkę. - zdołała unieść kąciki ust w lekkim uśmiechu. - Teraz tylko...

Nie dokończyła. Wyciągnęła bandaż, wzięła się do roboty, starając się robić to jak najdelikatniej. Jacob milczał, co sprawiło, że czuła się trochę nieswojo. W końcu pogładziła ukończony już opatrunek.

- I po wszystkim. Byłeś bardzo dzielny, chłopcze, niestety lizaków brak.

Uśmiechnęła się ciepło. Z ulgą. Szycie praktykowane na skórze zdecydowanie nie było jej mocną stroną. Znów zaburczało jej w brzuchu. Nie mogła... Nie była w stanie dłużej ignorować głodu. Wstała i udała się w stronę kuchni. Przeszukała lodówkę i szafki. Zastanowiła się przez chwilę. Coś szybkiego, coś dobrego, coś... Czego nie udało się zjeść u mnie. Naprawdę miała ochotę na tego kurczaka w sosie śmietanowo-ziołowym z makaronem. Tym chętniej wzięła się do roboty. Po trzydziestu paru minutach niosła już dwie porcje do salonu. Postawiła jeden talerz przed Jacobem.

- Smacznego.

Elton zaskomlił. On też najwyraźniej był głodny. Poklepała go po głowie.

- Wiem, skarbie. Daj nam chwilkę, a później przyniesiemy ci trochę karmy, w porządku?

Żałosny wyraz pyska psa zdecydowanie mówił: "Nie, nie w porządku". W końcu Elton położył się przy nogach Claude, a ona westchnęła i zaczęła jeść. Miała dziwne wrażenie, że gdy głód zostanie już zaspokojony znowu zacznie rozmyślać o różnych głupotach. Na przykład o facecie w drewutni i o tym, czy jest mu wygodnie oraz czy czegoś nie potrzebuje.