Nowości kinowe/książkowe

A ja słyszałam że na 3D szkoda wydawać kasę. Pójdę na zwykły,o!
Mimo waszej krytycznej opinii nie odpuszczę go ;]

3D fatalne, bo to konwersja, więc wiadomo - jakość do dupy.
Ja się nastawiłem na Kick - Assa w niedzielę a tu kino zamknęli, mimo że dzwoniłem i dopytywałem - 'czynne, czynne będzie.' W każdym razie słyszałem że film świetny, i w ten weekend się wybiorę.

Ondine.

O ile po Starciu Tytanów musiałam odreagować, po Ondine najchętniej piłabym przez całą majówkę w nadziei, że w końcu mnie to zabije. "Starcie Tytanów, w porównaniu z tym, powinno dostać Oskara." - jak zostało zauważone po seansie. Ten film jest tragiczny! Sprawia, że człowiek się wyłącza i nie ma nawet sił zastanawiać się, co robi w kinie. To nudna opowieść, usiłująca być... nie wiem jaka - poetycka? baśniowa? W każdym razie nie wywołała we mnie nic, prócz uczucia utraty czasu. Czemuż, ach czemuż, los rzucił mnie to kina właśnie na ten film? :<

Widzę że masz pecha ; )
Ja za to w zeszłym tygodniu byłem na Kick Ass - przemoc nigdy nie była tak fajna!
Film jest prosty, momentami głupi, ale co jest fajne to to że nie usiłuje być niczym innym jak fajną zabawą, a Nick Cage wreszcie nie jest irytujący. Świetny, naprawdę świetny film ze ścieżką dźwiękową godną polecenia! Generalnie wszystkie teksty w stylu Kill Bill kina superbohaterskiego nie są na wyrost ; )

No właśnie chcieliśmy iść na Kick Ass'a, ale nam jakoś nie wyszło, bo o kiepskich godzinach seanse i... Cóż. Kick Ass to mam tylko w takiej formie, że foczka Ondine skopała mój uduchowiony zad Wink

Ale się pocieszyłam - co prawda nie nowością, ale jednak - "Delikatesami" Jeunet'a. Genialny, w poetyce przypomina mi trochę nasz polski "Rewers". I te kadry przedstawiające budynek z oddali rodem z obrazów Beksińskiego... Och, polecam po prostu.

(Dobra, koniec, bo off-topuję.)

A tam, myślę że słowo o nie nowościach nie zaszkodzi. Właśnie ostatnio trafiłem na film Jeuneta o którym tylko słyszałem i po zobaczeniu okładki od razu zapragnąłem obejrzeć - Miasto Zaginionych Dzieci - powie ktoś słówko o tym? warto? Z czym kojarzyć?

Będzie dłuższa recenzja.

"X-men: First Class".
Sowa X-menów lubi. Jeszcze pisklęciem będąc oglądał na nieistniejącym już Fox Kids, bajkę, potem zahaczył o kilka komiksów, w końcu przyszły filmy: te fajne (1, 2) te niezgorsze (Geneza Wolverina) czy te słabe (Ostatni Bastion).
Kiedy więc pojawiły się ploty, o genezie konfliktu Xavier/Magneto (początkowo o każdej z postaci miał powstać inny film w cyklu "Origins") pojawiła się ostrożna radość. Na szczęście mroczne przepowiednie o "High School Musical" z mutantami się nie sprawdziły. Powstał całkiem fajny film.
O fabule się rozpisywać nie będę, gdyż jest banalnie prosta, ot jest zły mutant (duchowy poprzednik Magneto), chcący zniszczyć ludzkość i trzeba go powstrzymać. Przy okazji poznajemy historię przyjaźni i wrogości Charlesa Xaviera i Erika Lenshera.
Pomijając pewne niuanse, za które ortodoksyjni fani film zjedzą, ten wątek jest jednak niestety najsłabszym, nawet mimo naprawdę dobrego aktorstwa. Na ekranie nie widać tej przyjaźni, ot kilka banalnych rozmów, mało jednak przypominających relację obydwu z komiksów, czy filmów (wyrafinowany, pełen szacunku dla drugiego pojedynek). Oprócz tego, co mi się nie spodobało, to nadanie "imion" mutantom, scena trochę na odwal zrobiona.
Co mi się natomiast bardzo podobało, to aktorstwo. Fassbender i McAvoy nie starają się odegrać młodych McKellena i Stewarta, ich postaci są zupełnie inne, co wyszło naprawdę ciekawie: Lensher jest badassem, żądnym zemsty, nie interesującym się ideologią, zyskujący dopiero z czasem wyrafinowanie i elegancję Magneto. Podobnie z Xavierem, z cwaniaka, rozpuszczonego bogacza, ewoluuje w rozważnego profesora X.
Popisała się również Jennifer Lawrence w roli zmiennokształtnej Mistique, i Kevin Bacon jako arcyzły Shaw.
Ciekawe były również drobne smaczki dla fanów, jak np. pewne dość zabawne cameo.
Podsumowując: First Class, to fajny film. Sprawne kino rozrywkowe na dość wysokim poziomie.

Zatem pójdę w ślady Sowy.

Jest taki film, który premierę miał niespełna miesiąc temu, a imię jego to Larry Crowne - uśmiech losu. Z niewiadomych dla mnie przyczyn na filmwebie ma ocenę 6,6, a Artur Pietras daje wysoką jak na siebie ocenę 6,5.

Ale do rzeczy.

Historia opowiada o panu w średnim wieku, który nagle traci pracę i musi zacząć wszystko od początku. Musi zweryfikować swoje podejście do życia. No i - kupuje skuter, zaczyna studia, poznaje nowych ludzi, a jego nauczycielka z retoryki jest bardzo w jego typie. To znaczy przypuszczam, że jest, bo postaci są tak bardzo papierowe i bezpłciowe, że wiele motywacji muszę dorobić, nadinterpretować. Ja wiem, ja rozumiem, pogłębiony profil psychologiczny nie jest czymś, czego mogłabym szukać w filmie bazującym na masowej popkulturze. Ale - na boga! - ja bym prosiła, żeby reżyster (Hanks! Jak mogłeś?...) nie robił ze mnie niedorozwoja o postrzeganiu rzeczywistości z perspektywy trzynastolatki jarającej się - wspomnianym już przez Sowę - High School Musical.

Film kompletnie nic nie wniósł do mojego życia. I żeby nie było - lubię lekkie komedie romantyczne, lubię, nie ma co tu kryć. Ja nawet się nie zżymam na kulturę popularną. Ja kulturę popularną miłuję ze względu na jej funkcję. Ale Larry Crowne to niska półka. Serio. Naiwna zaamerykanizowana fabuła, mało wyraziste postaci, humor, który nie bawi. Jedyną postacią, która dała mi trochę radości to Dr Matsutani, grany przez George'a Takei.

Nie pamiętam muzyki, nie pamiętam scenografii... To była męcząca wieczność w kinie. Gdybym nie została zaproszona, to czułabym się nieźle wydymana.

Film może nie nowy bo z (2007), ale chyba nieistotne.

Obrodziło w kinie opowieściami o samotnych mścicielach. Świetne "Gran Torino" i "Harry Brown", czy bardzo dobre "Law Abiding Citizen". Film "Outlaw" również taką opowieścią jest. (W Polsce znany pod idiotycznym tytułem "Eliminator") Fabuła nie jest może zbyt odkrywcza: ot były żołnierz (bardzo dobry Sean Bean) powraca do domu, Londynu terroryzowanego przez młodociane gangi ( o tym, że to nie fikcja mogliśmy się przekonać stosunkowo niedawno na ekranach telewizorów), postanawia więc zrobić z tym porządek: skrzykuje grupę mu podobnych i wypowiada prywatną wojnę bandytom, po drodze następuje na odcisk skorumpowanej policji, a wszystko prowadzi do krwawego punktu kulminacyjnego.

W filmie nie zobaczymy patetycznych przemów i ostatecznego triumfu dobra nad złem. To brutalna opowieść o ludziach, którzy utraciwszy wszystko, postanawiają przeciwstawić się otaczającemu ich złu, moralnemu śmietnisku. To opowieść o walce, w której nie ma zwycięzców, są tylko przegrani, oraz ci, którzy jeszcze o tym nie wiedzą.