Mieszkanie- Ronald, Alisse, Eric

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Słońce zawisło w zenicie. Mieszkańcy wyspy niedługo mieli się jednak cieszyć ładną pogodą. Z północy nadchodziły ciemne deszczowe chmury i to nadchodziły z nienaturalną szybkością. Wiatr się wzmógł. Temperatura spadła do zaledwie kilkunastu stopni. Drobne ptactwo poderwało się z wrzaskiem z drzew. Zaniepokojeni ludzie wychodzili na werandy, ale szybko chowali się w domkach. Bardzo dobrze pamiętali ostatni huragan.

Nastało południe.

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Wiatr targał gałęziami, zrywał listowie, z siłą obijał się o ściany domków. Po placyku walały się gałęzie. Ci, którzy zdecydowali się wyjść na zewnątrz, ledwo utrzymywali równowagę. Co jakiś czas błyskawica przeszywała niebo, a potem rozlegał się głośny grzmot. Wyglądało na to, że do rana z pewnością nic się nie zmieni.

Nastała noc.

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Dzień: 17

Burza szalała przez całą noc. Pioruny i wichura wzbudzały co prawda niepokój, ale zmęczeni mieszkańcy Ras-Shamry i tak w końcu zasnęli niespokojnym snem. O poranku nad wyspą znów zaległa mgła. Z wiszących nisko chmur sączyła się mżawka.

Obudziła się nagle. Nie pamiętała co jej się śniło. Nie do końca. Coś wybuchło... Chyba elektrownia z nad krańca horyzontu. Zerwała się z łóżka, dokładnie tak samo jak we śnie i podbiegła do okna, odsunęła energicznym ruchem zasłonki i spojrzała na ten sam widok, który widziała co rano. Błysnęło, a po paru sekundach huknął grzmot. No tak burza. Ulżyło jej. Trochę się trzęsła. Zawsze gdy padało źle sypiała, a grzmoty tylko wzmagały koszmary. Ubrała się starannie, długie czarne, spodnie, ciepły jasnozielony sweter, wycięty w łódkę, kurtka z kapturem obszytym białym lisem, do tego glany. Zanim wyszła z pokoju wyjęła spod poduszki berettę, sprawdziła magazynek, przeładowała i odblokowała. Przezorny zawsze ubezpieczony, czy jakoś tak. Schowała broń na plecach za paskiem spodni i obciągnęła kurtkę. Miała zamiar jeszcze pościelić łóżko i nawet się już do tego zabierała, gdy przypomniała sobie zalecenia koleżanki. Była ona nawet niezłym psychologiem. Skierowała się do drzwi i nawet płożyła rękę na klamce, jednak nie udało jej się wyjść. Podbiegła do łóżka i je szybko zaścieliła, skupiając się na tym, by poduszka była położona równiutko do zagłówka, a kołdra nigdzie się nie marszczyła. Uspokoiło ją to w jakiś sposób. Przez chwilę zastanawiała się co teraz powinna zrobić, rozważała pomysł udania się do przychodni, jeszcze w niej nie była. Przede wszystkim nikt nie wiedział, że jest lekarką i dobrze, bo miała zamiar tutaj odpocząć od pracy. Spakowała aparat, dwa obiektywy, zerknęła na zegarek i wyszła.
[Placyk]

Weszła do domku i najpierw sprawdziła, czy wrócił jej współlokator, od samego początku widziała go tylko parę razy i szczerze zastanawiała się co on robi. Jak zwykle go nie było. Od razu poczuła się pewniej, w przedpokoju zrzuciła ubłocone glany i przemoczone spodnie, kurtkę powiesiła na wieszaku. Poszła do swojego pokoju i schowała na miejsce aparat, odłożyła także dodatkowe obiektywy, także na ich miejsce w szafce. Wszystko miała posegregowane według wielkości i częstości użytkowania. Nawet skarpetki, ułożone były w pufie od tych najbardziej włochatych, do tych najbardziej szorstkich. Zdjęła także sweter, a bieliznę zmieniła na sportową. Zabrała ja pod wpływem impulsu i teraz się z tego cieszyła. Nałożyła czarna podkoszulkę w różową zebrę i bawełniane, czarne z białymi lamówkami dresowe spodnie. Do tego tylko ciepłe skarpetki, adidasy i już była gotowa. Zaburczało jej w brzuchu i zdała sobie sprawę z tego, że jest głodna, ale nie miała najmniejszego zamiaru jeść przed bieganiem, jeszcze by się porzygała z wysiłku. Poszła za to do łazienki związać włosy i umyć ząbki. Po drodze zabrała spodnie z przedpokoju i wrzuciła je do pralki.

Myła i myła te ząbki, znowu się głupia nerwica natręctw pojawiła. Muszą być przecież czyściutkie. Obmyła jeszcze twarz, ręce uczesała się i wreszcie zadowolona z efektu zarzuciła bluzę i wyszła przed domek.
[placyk]

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Do południa ponura atmosfera nie opuściła wysypy. Mieszkańcy wioski w większości pozostawali w domkach. Ani pogoda, ani nastroje nie zachęcały do wspólnych spotkań.

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Granica pomiędzy pochmurnym popołudniem a równie ciemnym i nieprzyjemnym wieczorem rozmyła się w oczach mieszkańców Ras-Shamry, jakby jej w ogóle nie było. Większość z nich zdecydowała się spędzić we własnych domach, których ściany stwarzały pozorne wrażenie ochrony przed nieznanym zagrożeniem... Nastała noc.

Weszła do domku pierwsza i odwiesiła kurtkę, zdjęła buty, a do Roberta natomiast powiedziała:
- Rozgość się. Wstawię wodę.
W mieszkaniu panował nienaganny porządek, trochę pedancki, ale kwiaty na stole w kuchni dodawały wnętrzu ciepła. Wstawiła wodę na napoje i zabrała się szybciutko za przygotowywanie śniadania. Po chwili już miała gotowe kanapki z szybką, serem żółtym i ogórkiem.
- Jaką kawę ci zrobić? Mam rozpuszczalną i zwykłą, gdzieś jest tez trzy w jednym.

Robert wszedł do domku. Był lekko spięty, przebywanie z obcą osobą zawsze, no przynajmniej od dawna, tak na niego działało.

-Poproszę zwykłą. - odpowiedział na pytanie Alisse dotyczące kawy.

Patrzył jak dziewczyna je śniadanie - dla Roberta powoli stawało się bliżej obiadu niż śniadania, ale nic nie mówił. Wiedział, że wiele młodych osób ma inny tryb życia. Sam z resztą tez kiedyś taki miał. Potem rozmawiał z dziewczyna jeszcze dość długo - nie było żadnego konkretnego tematu, ale rozmawiało mu się całkiem miło. Podczas rozmowy Robert starał się unikać tematów o swojej przeszłości jakoś mu się to udało. Po chwili zauważył, ze na zewnątrz już zachodzi słońce.

Cóż, żołądek od dawna mi mówił, że siedzę tu zdecydowanie za długo

- No, jest już ciemno, chyba będę się zbierał. - powiedział do Alisse.

Nawet nie zauważyła, że czas tak szybko minął, paplała jak głupia. Opowiadała o wszystkim - filmach, książkach, swoich zainteresowaniach. Oboje nie poruszyli tematu swojej przeszłości. Jednak o dziwo rozmowa się kleiła. Czasem popadała w monologi, na szczęście Robert był dobrym słuchaczem.
- Jak ten czas szybko minął... Nawet nie zdawałam sobie sprawy, że już tak późno. Może zjemy jutro obiad? - Spytała odprowadzając go do drzwi.

- Hm... Nie wiem, jeśli znajdę czas... - odpowiedział po krótkim namysle, bo w ogóle nie spodziewał sie takiego pytania. - Chociaż, tutaj chyba i tak nie ma zbytnio nic do roboty... Dobra, na mnie już czas - wstał i skierowął się do drzwi. - Do zobaczenia.

[domek jego własny]

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Dzień: 18

Słońce unosiło się powoli nad horyzontem. Chmury niemal całkowicie znikły, zapowiadał się upalny dzień. Spokój był aż podejrzany. Niektórzy z mieszkańców mieli czasem wrażenie, że słyszą nawoływania, wypowiedziane niemal szeptem.

Obudził się późno. Nawet bardzo późno. Ale nie to było jego największym zmartwieniem. Powrót do bolesnej świadomości istnienia wymagał nie lada wysiłku i potężnego samozaparcia.

Z trudem otworzył oczy i natychmiast zamknął, gdy światło słoneczne niemal boleśnie je podrażniło. Bolesne pulsowanie w głowie nasilało się, a jego wyschnięte niemal na wiór język i gardło domagało się choć odrobiny wody. Odrobiny? Mógłby teraz wypić cały staw wody, a i tak nie ugasiłoby to dręczącego go pragnienia. Syndrom dnia wczorajszego, czy raczej całej nocy dawał się ostro we znaki. Nie pamiętał, ile wlał w siebie, ale zdecydowanie było to zbyt dużo. I po zbyt długim czasie abstynencji.

Otworzywszy tylko jedno oko i dodatkowo przysłaniając je ręką, zwlókł się z łóżka. Opierając się wolną ręką o ścianę dotarł do drzwi, a następnie do kuchni. Chwycił za czajnik (na szczęście zimny) i rozejrzał się w poszukiwaniu jakiegoś kubka, jednak szybko się poddał i po prostu przytknął dziobek czajnika do ust. Wiedział, że będzie tego później żałował.

Surowa woda na kaca... to tak, jakby wypić klina, czyli wyrok odłożony w czasie...

Wyssał zawartość czajnika do ostatniej kropli i odstawił go z brzękiem na płytę kuchenki. Przejechał dłonią po szczecinie na policzku i nagle go olśniło. Była tylko jedna metoda szybkiego powrotu do zdrowia. Tylko jedna, sprawdzona rzecz może mu pomóc. I miał nadzieję, że ta rzecz znajdowała się w przychodni.

Nie przejął się szukaniem butów. Wyszedł z domku tak, jak stał - we wczorajszych jeansach, wygniecionej po spaniu koszuli i na bosaka, kierując się przez placyk prosto w stronę przychodni.

[placyk, przychodnia]

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Leniwy poranek płynnie przeszedł w równe leniwe p o ł u d n i e. Mieszkańcy Ras-Shamry powoli starali się coraz bardziej aktywnie, ale nie do końca w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Niektórzy zdawali już sobie sprawę, że zapasy żywności będą się stopniowo kurczyć. Stawali się podejrzliwi, tworzyli małe zamknięte grupki. Dodatkowo ludzie zaczęli coraz częściej i głośniej mówić o tajemniczym mężczyźnie w czarnym garniturze, którego nikt nie znał, nie kojarzył ani z hotelu, ani z samolotu.