Terminal

Zakręcając na wpół pustą butelkę zerknęła w stronę młodego mężczyzny który był jej współpasażerem w tym samym samochodzie i czując mimo
wszystko do niego małą sympatię posłała mu lekki uśmiech.
Ot tak na zachętę.
Sama czuła się zagubiona w tym wielkim tłumie i gdyby nie rzeczy, które
uwielbiała najbardziej w życiu, długo by tu nie wytrzymała.
A co dopiero na wyspie przez cały rok.
Jej życie od niedawna skupiało się tylko i wyłacznie na malarstwie.
Dawno inne straciła już z oczu.

- Widocznie każdy ma swoje prywatne powody, skoro ukrywa się pod pretekstem pieniędzy. Chociaż, taka suma nie trafia się do kieszeni ot tak. - Wrzuciła telefon do torebki, zasuwając suwak. Rozsiadła się na krzesełku. Nie było wygodne. Spojrzała na kobietę, zaskoczona nagła zmianą tematu. - Nie miałam jakoś czasu, by spędzać wieczory przed telewizorem, ale jak się nadażyła okazja... Czemu nie? - Uśmiechnęła się lekko.

Usłyszawszy słowa JJ, nie mogła się powstrzymać i zaczęła się przypatrywać mężczyźnie, na którego blondynka skinęła głową. Wyglądał na niezainteresowanego otoczeniem, skupił się po prostu na lekturze gazety, ale żeby zaraz nazwać go nieobliczalnym? Z drugiej strony, nie miała powodów, żeby nie wierzyć JJ. Właściwie to życzyłaby sobie, żeby nie mieć ich nigdy.
- Nie wygląda na niebezpiecznego - powiedziała wolno - Może... Sama nie wiem... Może nasz uprzejmy Azjata czymś go sprowokował?
Claude zastanowiła się. Dopiero teraz dotarło do niej, co zrobiła JJ.
- Przywaliłaś mu z doniczki? - spytała dławiąc się ze śmiechu.[/i]

Po wyjściu z samochodu ruszył przed siebie. Cała droga minęła mu w dość szybkim czasie. Jedno co mógł powiedzieć o jeździe samochodem, to że była ona cicha, a to z powodu gdyż wszyscy w nim spali. Szedł przed siebie, trzymając w prawej ręce swój bagaż podróżny. Od czasu do czasu spoglądał na ludzi, powtarzając sobie kogo już poznał, a kogo jeszcze nie. W końcu zatrzymał się za dwoma kobietami, które poznał w barze.

Mimo wszystko czuł się zagubiony w całej tej sytuacji. Potrzeba rozmowy rozsadzała go od wewnątrz, choć bał się. Bał się tego, że powie za dużo i kogoś urazi, albo tego że się zbłaźni, jak to często bywało w jego przypadku. Grdyka przesunęła się w dół i górę, razem z przełykaną śliną.
No Peter, wyduś coś z siebie.
Przysunął się nieco bliżej krawędzi bliższej tej kobiecie. Odwrócił do niej głowę, patrząc się gdzieś w ławkę za siedzącą.
- J-ja pamiętam Panią z samochodu.
Mój Boże, weź się w garść i powiedz coś więcej.
- Jestem Peter, raz jeszcze przepraszam za swój... wygląd i w ogóle. Mam nadzieję, że podróż w samochodzie razem ze mną nie była aż nadto przykrym zapachowo doświadczeniem.
Uśmiechnął się zażenowany swoim niepewnym i nieco łamliwym przemówieniem. Jak za każdym razem podczas rozmowy, bawił się swoimi kciukami, kręcąc nimi młynka.

Jen wstała z fotela, starając się nie odwracać w kierunku czytającego gazetę mężczyzny. Dała ręką znak Claude, żeby też wstała i przysunęła się do niej.
- Boję się, że on mnie rozpoznał - szepnęła. - Czy on na mnie patrzy? Nie, nie patrz na niego. Bo jeszcze zacznie coś podejrzewać... Słuchaj, nie miej mi tego za złe, ale ja wolę przy nim nie siedzieć. Wybacz... muszę iść zapalić. I proponuję, żebyś też za blisko niego się nie kręciła. Kto wie, co mu do łba strzeli...
Uśmiechnęła się przepraszająco i odeszła zostawiając ciemnowłosą dziewczynę.

Jen szwędała się po lotnisku, nie mogąc znaleźć sobie miejsca. Odbyła kilka rozmów telefonicznych, Przekąsiła coś w pobliskim bufecie, odwiedziła kilka sklepików w głównym hallu, ale nigdzie nie mogła się usadowić na dłużej. Widziała grupki uczestników "White Raven" rozmawiających ze sobą, czy gromadzących się w różnych miejscach hollu terminalu, ale jakoś nie ciągnęło jej ku nim. Czuła się wyobcowana i podłamana.
Sytuacja wyglądała podobnie jak w hotelu: najpierw pośpiech i gonitwa, potem długie czekanie. Na lotnisku ktoś się miał zjawić, by się nimi zająć. A tu - skucha.
Podczas przetrząsania swojej torby z laptopem znalazła wygnieciony banknot dwudziestodolarowy i kilka ćwierćdolarówek używanych w Stanford jako żetony do do automatu. Natychmist popędziła do najbliższego sklepiku i wróciła cięższa o kilka paczek papierosów. Sporo czasu poświęciła na ukrycie ich we wszystkich możliwych kieszeniach torby i miała nadzieję, że uda jej się tak przejść odprawę.
W końcu, znudzona bezcelowym łażeniem, siadła znów na jednym z foteli w poczekalni i wlepiła oczy w teledyski nadawane na wielkim, plazmowym telewizorze wiszący na ścianie nieopodal.

Ryan potrząsnął przecąco głową.
- I dlatego należy im współczuć i pomagać! Strzelać do każdego poprostu nie dasz rady. Jesteś pewien, że strzelił byś do dzieciaka z kałaszem? Zdarzały się już takie sytuacje. - powiedział przygnębiony. - Taka wojna to nic dobrego. A Wujek Sam niech się pierdoli!

Dołączył: 10 Mar 2010 Posty: 94 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

- Także nie miałam zbyt wiele czasu na oglądanie filmów. Tam skąd pochodzę nie miałam okazji oglądać TV, czy chodzić do kina... Wiesz, lubię oglądać filmy Chaplina, najbardziej "Złotą Gorączkę" - facet miał talent do robienia filmów - szepnęła Svetlanie - A z aktorek to najbardziej Marilyn Monroe - powiedziała, wykonując dłonią dziwaczny gest - Ta kobieta to dopiero miała styl, nie wspominając o jej figurze!
Zapięła guzik od bluzki, który się odpiął.
- Czasami chciałabym być blondynką. - spojrzała na koleżankę - Nie zanudzam Cię?

-Pieprzysz- machnął ręką - co prawda nikogo nie zabiłem -Taa jasne, mógłbym wymienić z kilku, ale Pat nie pozwolił by sumienie, w którego posiadanie nie wierzył znowu się odzywało - ale gdybym tam był to pewnie wpakowałbym cały magazynek w jego brudny tyłek. To jest wojna, są ofiary, a wiesz co powiedział Patton? Cytuję: celem wojny nie jest ginąć za kraj, ale sprawienie by tamci skurwiele ginęli za swój" to był facet z jajami - zaczął gestykulować - sam odbił sycylię z tłustych łap Mussoliniego - nie interesowało go, że chyba zakłamał wszystko co się dało zakłamać. Giniesz albo ty, albo ci kolesie- skończył wywód.

- Nie, czemu? - spytała ze zdziwieniem. Słuchała jej bardzo uważnie. Kiedy ostatnio rozmawiała o... Filmach?! Tego akurat w ogóle nie pamiętała. - W dzisiejszych czasach zostanie blondynką to żadna filozofia.

Dołączył: 07 Mar 2010 Posty: 167 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Sam błąkał się przez około godzinę po terminalu, zaglądając to tu to tam. Zobaczył wiele dziwnych sytuacji, ludzi, wymyślnych produktów w sklepach. Znudzony łażeniem bez celu wrócił do zbiorowiska Białych Kruków.
Podszedł do młodej, ciemnowłosej dziewczyny.
- Cześć, Sam - powiedział podając jej rękę - Ty również na ten eksperyment?

[Claude ; P]

Dołączył: 10 Mar 2010 Posty: 94 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Emmalla zaśmiała się głośno.
- Zależy dla kogo, kiedyś sobie włosy na blond pofarbowałam - mrugnęła okiem - Miałam 17 lat. Ten blond wyszedł - powiedziała i zaśmiała się ponownie - podobny do poprzedniego tylko z dodatkiem zielonych pasków.
Nie mam pojęcia jak to się stało... - Może Ty, Svetlano coś więcej powiesz? - zapytała, kładąc teczkę na kolanach.

- Taa. Wisz, że wojną zachwycają się tylko ci którzy jej jeszcze nie zaznali? Tak, to też cytat. - spojrzał w oczy rozmówcy. - Łatwo mówić trzymając swój tyłek daleko od frontu. Tam zmienia się zupełnie punkt widzenia. Jeśli wydaje Ci się, że wojna jest dobra, to jesteś po prostu zmanipulowany i niewiele różnisz się od nich. - dodał z wyrzutem

- A jesteś pewna, że to był prawidłowy odcień? - Uniosła brwi w zdziwieniu. Wypadki się zdarzały, ale żeby... Zielone?! Starając sobie tego nie wyobrażać, odwróciła wzrok od dziewczyny i znów zaczęła obserwować faceta, którego poznała w barze. - Może ktoś postanowił Cię wkurzyć i domieszał czegoś?

Dołączył: 07 Mar 2010 Posty: 88 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Nuda, nuda, nuda...
Carrie siedziała znudzona na jednym z niewygodnych krzeseł.
Ile można czekać...
Rozejrzała się po ludziach. Większość spała albo czytała.
Może kilka osób ze sobą rozmawiało.
Carrie postanowiła trochę się zdrzemnąć.