Bar

-Do zobaczenia rano T- powiedział. Skończył palić papierosa. Zgasił niedopałek w popielniczce. Dopił swoją whiskey i wstał.
-Panie- powiedział zwracając się do dziewczyn - Miłych snów.
Już wychodził, gdy nagle zawrócił, podszedł do stolika, przy którym siedziała Atena i jakaś obca dziewczyna
-Lepiej już?- spytał.[/i]

Dołączył: 07 Mar 2010 Posty: 88 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

-Nie pal tyle kobieto - kontynuowała rozmowę.
Jednak poczuła zmęczenie.
-Dobra kochani ja kończę, do zobaczenia jutro. - odeszła od stolik,
wróciła po chwili, podeszła do barmana i poprosiła o paczkę papierosów.
-Mamy tam być cały rok więc jedna paczka się przyda - uśmiechnęła się do Jen i wyszła z baru.

Uniosła się ponownie, odrywając plecy od oparcia i już ze szczerszym, lecz dalej niewielkim, usmiechem spojrzała na Pasquala
- Tak, lepiej - odpowiedziała szybko - Dziękuję
Była mile zaskoczona jego zainteresowaniem gdyż ich pierwsze spotkanie
utrzymane było w niezbyt przyjemnych ramach dziwnych zachowań.
Sądziła że z taką aparatką jaką odegrała raczej ochoty na konwersacje
mieć nie będzie
- Która jest godzina? - zapytała ciekawa ileż siedzenia jeszcze tu
przed nią.

Bar powoli się opróżniał. Jen pożegnała uśmiechem Carrie i oparła brodę na dłoni, wpatrując się w okno za którym było juz całkiem jasno. "I tak minęła noc, a po nocy świt jutrzenką niebo rozjarzył" - przypomniała sobie cytat. Skąd? tego nie pamiętała. Z jakiejś książki chyba. Wywołane przypadkową grą słów wspomnienie brata znów popsuło jej nastrój. "To twoja wina, Jenefer" - słyszała znów słowa matki, w te straszne, mroźne Boże Narodzenie, gdy uciekła w końcu z domu i włóczyła się po ulicach modląc się, by jej brat wybudził się ze śpiączki.
Zgasiła papierosa i przeciągnęła się. W zasadzie nie było już sensu kłaść się spać. Oczy same się zamykały, ale czasu pozostało już tak niewiele...
- Kawy bym się napiła - uśmiechnęła się sennie do barmana - Jamesa.
- Służę uprzejmie - również odpowiedział uśmiechem.

-Nie wiem- powiedział szybko - ale już idę spać. Lepiej wstać jutro, co nie?- Zaśmiał się Kłamać to ty nie umiesz pomyślał o Atenie. Nie miał jednak ochoty na dłuższą konwersację. Był zbyt zmęczony.
-Dobranoc- powiedział i wyszedł z baru. Całą drogę do pokoju zajmowała go jedna myśl Co tam się stało?

Spokojnie wszedł do baru, jakby walka w ogóle się nie odbyła. W swojej zgiętej ręce trzymał kwiat, który podniósł z rozbitego wazonu. Nic nie mówiąc usiadł na wolnym krześle niedaleko dwóch kobiet i zamówił Sake. Następnie jednak spojrzał na owy kwiat i powiedział

- I do tego długą szklankę z wodą - nie przejmując się zdziwioną miną barmana. Kiedy przyniósł jego zamówienie, staranie włożył roślinę do wody. Siedział nie przejmując się żadnym z otaczających go ludzi. Przysłuchiwał się im, jednak nie skupiał na nich wzroku. Postanowił że posiedzi chwilę w barze, a następnie wróci do pokoju trochę się przespać. Pierwszą jednak rzeczą jaką zrobi, będzie wyczyszczenie kimona, na którego rękawie znajdował się odrobinki jego krwi.
Popijając Sakę rozmyślał o owym chłopaku z którym stoczył drobną walkę. Jego słowa zapadły mu w pamięci.

Zdawała sobie sprawę z tego że kłamać nie potrafi no ale stojąc przed wyborem
bycia uznaną za nawiedzoną lub kłamczuchę wolała to drugie.
W końcu to szybciej zostanie nawet wybaczone.
- Dobranoc - rzuciła za znikającym mężczyzną i ponownie podciągnęła
stopy do góry zdając sobie sprawę iż w takiej pozycji przyjemniej zleci czas
pozostały do wschodu słońca.
Nabrała głęboko powietrza i ponownie brodę wsparła na kolanach.
Poczeka. Musi. To silniejsze od niej.
A jutro nie będzie się nawet tłumaczyć z wybitych szyb.
Niech "White Ravena" się o to zatroszczy!

- Tak, ja też - uśmiechnęła się, patrząc w bok. Miała szczerą nadzieję, że jej wyraz twarzy jest bardziej autentyczny, niż ten Ateny sprzed kilku chwil. Pomyślała o Guido i o obietnicach, które mu złożyła. Pomyślała o wydarzeniu sprzed kilku lat i poczuciu winy, którego nie mogła się pozbyć. Do dupy, do dupy, do dupy. Z zamyślenia wyrwał ją głos obcego mężczyzny. Popatrzyła na niego z zaciekawieniem, ale ten zignorował ją. Kiedy wyszedł zwróciła się do Ateny:
- On też z projektu, jak się domyślam.

Zmarszczyła brwi zastanawiając się. Nawet nie wiedziała więc tylko wzruszyła
ramionami i jeszcze raz spojrzała za znikającym w holu.
- Szczerze to nie wiem - odpowiedziała - Jesteś pierwszą osobą którą poznałam
z tego projektu - dodała jeszcze. W końcu osoby które napotykała na czole
nazwy eksperymentu wypisanej nie miały.
Atena oparła policzek na kolanie wodząc wzrokiem po stolikach, ścianach.
Po prostu czekała.

Wchodzącego do baru Chińczyka zobaczyła jako odbicie w lustrach wiszących za barem. Odwróciła się gwałtownie w jego kierunku. To ten sam mężczyzna, z którym się niemal zderzyła na trzecim piętrze. I ten, który został zaatakowany przez... przez tego drugiego. Przyglądała mu sie przez chwilę i obserwowała jego zainteresowanie nieco stratowaną rośliną.
W nagłym odruchu wstała i podeszła do jego stolika.
- Nín hăo - usmiechnęła się niepewnie. Na tym kończyła się jej znajomość chińskiego. Znała jeszcze tylko parę przekleństw, ale nic poza tym. Tylko tyle nauczyła ją koleżanka, z którą chodziła do Townsend Harris High.
- Czy... wszystko w porządku? widziałam Pana i tamtego drugiego na korytarzu i... - wskazała palcem na roślinę w szklance.

Claude ziewnęła. Atena nie sprawiała wrażenia, jakby chciała ciągnąć rozmowę. Rozejrzała się. Jej wzrok padł na blondynkę i Azjatę w kimono.
- Trzymaj się. Mam nadzieję, że spotkamy się później - skinęła głową ku Atenie i podeszła do baru.

- konbanwa - odpowiedział z uśmiechem dziewczynie. Odwrócił się i spojrzał jej w oczy. Wyczytał z nich ową niepewność i po chwili powiedział.

- To ty rzuciłaś ową doniczkę w tego chłopaka prawda - owe zdanie nie brzmiało jak pytanie, ponieważ znał już odpowiedź.

- Nín hăo oznacza dzień dobry. My w tej chwili mamy noc, a ja nie jestem Chińczykiem - powiedział życzliwie uśmiechając się. Nie do końca zrozumiał pytanie, dopiero wtedy zauważył odrobinki krwi na rękawie.

- Nic się nie stało. W każdym razie ten kto rozbił doniczkę, musi zająć się kwiatem. Każdy ponosi odpowiedzialność za swoje czyny - mówił i podał jej szklankę, w której znajdował się pojedynczy kwiat.

Uśmiechnęła się. Po raz pierwszy od dłuższego czasu uśmiechnęła się szczerze i całą sobą. Powaga, z jaką mężczyzna wręczył jej szklankę była z jednej strony rozbrajająca, z dugiej zaś niosła ze sobą głłębokie pzesłanie. Każdy ponosi odpowiedzialność za swoje czyny. Znów zobaczyła powoli wznoszący się i opadający miech respiratora przy szpitalnym łóżku swego brata. Tym razem nie było to jednak wspomnienie aż tak bolesne.
- Dziękuję - przyjęła naczynie - i zapamiętam to. Cieszę się również, że mogłam choć odrobinę pomóc. A ten drugi mężczyzna... ten, którego uderzyłam... nic mu nie jest?

- Wydawał się zdrowy. Zdrowszy niż przed walką - powiedział spokojnym i opanowanym głosem.

- Wydaje mi się że potrzebował tego. A każde dobre lekarstwo ma zawsze gorzki smak, nawet kiedy lekarstwem jest przegrana. Bo czasami wygrać, trzeba ponieść porażkę - powiedział bardziej do siebie niż do dziewczyny. Chwilę milczał nim odezwał się po raz kolejny.

- Wybacz zamyśliłem się. Rozmyślałem o przeszłości, przepraszam - powiedział i pochylił przed dziewczyną głowę.

Wyciągnęła identyfikator i pomachała nim barmanowi przed nosem.
- Byłby pan tak miły i podał mi sok bananowy? - spytała z uśmiechem.
- Sam sok? - mężczyzna uniósł pytająco brew.
- Ma pan rację. Sok z odrobiną... - zaśmiała się głośno - Nie, sam sok.